De Baarsjes is mijn dorp, ik woon er, werk er en draai er platen. Ik ben er verliefd geworden, ik heb er ruzie gemaakt, ben er gearresteerd en God zij dank ook weer vrij gelaten. ik heb alles meegemaakt in het kleinste stukje Amsterdam. Met pak ‘m beet zo’n 137 nationaliteiten, maar dat varieert. Als de enige Tibetaan verhuisd is heb je zó een heel land minder.
Een ongekende rijkdom aan talen, mensen, gewoontes. Precies dat wat de Nederlander altijd zo boeiend vindt op vakantie, maar lijkt te verfoeien op het moment dat zoiets in z’n hofje plaats vindt. Laat ze. Ik ben, om maar ‘s een schrijver verkeerd te citeren, domweg gelukkig in de Baarsjes.
Boodschappen doen bijvoorbeeld is een feestje op zich. Vóór je bij de Appie Heyn bent aan beland (die ik, vanwege zijn prijzen, nog altijd respectvol Don Alberto noem), ben je al zo’n 84 slagers, groentemannen en bakkers tegengekomen. Over op de kleintjes letten gesproken…
Je valt als bewoner van de ene verbazing in het andere avontuur. Hier word je begroet omdat je er bij hoort. En alleen hier word ik abusievelijk voor een Armeense vleeshouwer aan gezien, of nauwelijks geloofd in de taxi als ik zeg niet uit Marokko te komen. Hier is iedereen van ergens anders, ook al ben je van hier.
De straatnamen zijn verbonden aan de ontdekkingsreizigers die onze planeet ontsloten hebben. Hudson, Bartholomeus Diaz, Marco Polo… achter elk bordje een groots en meeslepend verhaal.
Hoe toepasselijk.
Al die mensen in m’n buurtje, afkomstig van elke droombare plek op de wereld, hier neergestreken, permanent of op doorreis, wij zijn allemaal heuse ontdekkingsreizigers. We komen niet voor in de boeken, want we waren de eersten niet. Maar wij zijn wél waar het uiteindelijk om gaat. De reizen van Marco Polo dienen geen enkel belang als er geen stromen mensen in z’n voetsporen hadden getreden.
En daar gaan we gewoon mee door, Wilders of geen Wilders.
One love.
Jaro
Dit bericht is geplaatst in Jaroblog. Bookmark de permalink . Trackbacks en Reacties zijn beide tijdelijk gesloten.
De Baarsjes
De Baarsjes is mijn dorp, ik woon er, werk er en draai er platen. Ik ben er verliefd geworden, ik heb er ruzie gemaakt, ben er gearresteerd en God zij dank ook weer vrij gelaten. ik heb alles meegemaakt in het kleinste stukje Amsterdam. Met pak ‘m beet zo’n 137 nationaliteiten, maar dat varieert. Als de enige Tibetaan verhuisd is heb je zó een heel land minder.
Een ongekende rijkdom aan talen, mensen, gewoontes. Precies dat wat de Nederlander altijd zo boeiend vindt op vakantie, maar lijkt te verfoeien op het moment dat zoiets in z’n hofje plaats vindt. Laat ze. Ik ben, om maar ‘s een schrijver verkeerd te citeren, domweg gelukkig in de Baarsjes.
Boodschappen doen bijvoorbeeld is een feestje op zich. Vóór je bij de Appie Heyn bent aan beland (die ik, vanwege zijn prijzen, nog altijd respectvol Don Alberto noem), ben je al zo’n 84 slagers, groentemannen en bakkers tegengekomen. Over op de kleintjes letten gesproken…
Je valt als bewoner van de ene verbazing in het andere avontuur. Hier word je begroet omdat je er bij hoort. En alleen hier word ik abusievelijk voor een Armeense vleeshouwer aan gezien, of nauwelijks geloofd in de taxi als ik zeg niet uit Marokko te komen. Hier is iedereen van ergens anders, ook al ben je van hier.
De straatnamen zijn verbonden aan de ontdekkingsreizigers die onze planeet ontsloten hebben. Hudson, Bartholomeus Diaz, Marco Polo… achter elk bordje een groots en meeslepend verhaal.
Hoe toepasselijk.
Al die mensen in m’n buurtje, afkomstig van elke droombare plek op de wereld, hier neergestreken, permanent of op doorreis, wij zijn allemaal heuse ontdekkingsreizigers. We komen niet voor in de boeken, want we waren de eersten niet. Maar wij zijn wél waar het uiteindelijk om gaat. De reizen van Marco Polo dienen geen enkel belang als er geen stromen mensen in z’n voetsporen hadden getreden.
En daar gaan we gewoon mee door, Wilders of geen Wilders.
One love.
Jaro