Koh Mak- hoe het verder ging

Nacht op Koh Mak. Isaac Hayes zingt in m’n oortjes. In de verte klinkt onweer. Het wassende water onder de vloer van de hut zingt haar eigen melodietje…
We hebben weer heel wat meegemaakt vandaag, met de brommer het eiland rond geweest, en dat was het wel weer. Wist jij trouwens dat je de rem in moet drukken als je een automaatje start? Wij niet. Carina heeft altijd stoere-mannenapparaten gereden, met versnellingen en sterwielen en sneeuwschuivers, en ik heb meer verstand van verzekeren. Maar goed, we konden het Hondaatje niet tot starten bewegen, op het uiterste en verlaten puntje van het eiland. We hadden slechts eventjes aangenaam verpoosd, het betrof hier namelijk een heus viewpoint, en waren er bij vertrek achter gekomen dat de eerste startpoging een gelukstreffer was geweest. Het was 10 minuten duwen voordat de eerste en beste Thai ons inwijdde in dit publiek geheim. Om het nog beschamender te maken droeg ik die dag volkomen toevalllig mijn Hondapet.
Voorts is wederom bewezen dat het meest vervelende, sluipende, sluwe en bloeddorstige diertje aller tijden de Tropische Mug is, met stip op een. Wat een bitches. Carina heeft 95 muggenbeten alleen op haar rechterbeen geteld. 95! En geen kleintjes ook. Ik word ook wel gestoken, maar niet zo. Damn!
(Update, vrij naar R. Crusoe: We zijn niet meer alleen op het strand! Minstens de helft van de beten op Carina’s lichaam zijn niet van muggen, maar van zandvlooien! Kleine beestjes die bloed zuigen, en vleselijke wondjes achterlaten. We noemen ze Vlijdag. Al is het zateldag. Kokosmelk helpt. Komen ze nu mee…)

Mijn lichaam is ondertussen aangepast. Ik ben in Asiamode. Ik zweet niet meer, en rond een uur of zes vind ik het fris worden. Saigon zal wel weer een nieuwe dimensie van warm opleveren, vermoed ik zo. De Mekong Delta, het grootste moeras van ZO Azie. En dan in een miljoenenstad. Maar dat komt nog. Voorlopig roffelt de regen op het bamboe, als een tropisch buitje ons zojuist bereikt heeft
Morgen naar Monkey Island, zeg maar een hippie-Thai-reggae-resort. Waar de drums nooit stoppen. Tot er een Duitser komt klagen. (‘Oh no! Is very bad, when drums stop!’ “Why?” ‘Because then is time for bass-solo!’)
De regen is alweer voorbij, zo gaat dat hier. Welterusten wereld…

Taai Thai: volstrekt nieuw fenomeen gesignaleerd, namelijk dikke Thai. Dankzij McDonald’s, Subway en De Kolonel, die er veel geld voor over hebben om hip & trendy te worden gevonden, groeit er een generatie moddervette Thaise jongetjes en meisjes op. Terwijl het eten hier fantastisch is, en niet dikmakend. Bedankt, McUSA. En fuck you. Bah.

Udate 11 -2: Monkey Island moest wachten. Ik heb gisteren blijkbaar iets verkeerds gegeten. Kreeg koorts, tot ik alles eruit gooide, een toen ging het een stuk beter. Desalniettemin in m’n hut gebleven. Niet gegeten. Voel me nu wel goed, alleen wat zwakjes. Zal je net zien; ik overleef rauwe garnalen en schorpioenen, wordt een simpele bananenshake me bijna fataal. Mijn lichaam is nog niet genezen van die #$%^&*!:-( maagzweer, mijn witte bloedlichaampjes lijken op vakantie op een ander eiland en mijn verdediging is zichzelf aan het hergroeperen.
Ik ben duidelijk nog niet op Spiderman-level. Enfin, komt goed. Vandaag is ‘t zaterdag. Maandag naar BKK, dinsdag naar Saigon. Met het vliegtuig. Easy does it. Maar eens kijken of ik vanmiddag Madame Cuc kan bereiken, daar willen we slapen. Madame Cuc staat goed bekend in Saigon, met haar cluster van drie guesthouses in District 1. Avontuur! Ik heb het wel gezien hier. Al zal ik nog heel vaak terugdenken aan dit hutje, dit eiland en de kokospalmen, rubberbomen en mangroves.
Ik heb overigens besloten een boek te schrijven. Een roman. Over Nederland in de nabije toekomst, na de moord op Wilders. Fictie, dames en heren, fic-tie! Over wietpassen, straathandel, internetcensuur, over het einde van de democratie as we know it. Over Goldman, Sachs & Poor’s, over de Tweede Oorlog met Iran en over iemand die vreemde visioenen krijgt onder invloed van koorts. Zoals ik al zei: Fictie. Ik moet toch eens iets leuks gaan proberen voor m’n poen, en als ik dan ook nog eens al mijn frustraties van me af kan schrijven, des te beter. Ik implodeer anders, vermoed ik.
Weet iemand nog een uitgever met ballen?