Amy Winehouse is dood, en dat zullen we weten ook. Het is bijna alsof we smachtten naar een Nieuw Overleden Rock ’n Roll Icoon om bij te zetten, te vereren en onsterfelijk te verklaren. Wat zegt dat over de tijd waarin we leven? Waarschijnlijk slechts dit; we zitten in een dipje, muzikaal gezien.
Vroeger, toen rock ’n roll net uitgevonden was en schier oneindig leek hebben we dat ook al eens meegemaakt. De generatie Pat Boone, Cliff Richards. Brave niks–aan-de-hand muziek uit het niemandsland tussen Elvis en flower power.
In die periode was het de platenindustrie die de dienst uitmaakte, en zoals we weten is dat een conservatieve sector, die gewoon geld wil verdienen, artiesten omrekent in verkochte units en altijd op safe speelt. Hoe meer mensen er denken:”Och, aardig deuntje.”, hoe beter. Zeker als er verder niks te beleven valt.
Gelukkig komt er dan meestal iets om de hoek pleuren waar niemand een antwoord op heeft behalve een welgemeend: ”RROAAAR! AAH, YES!! I wanna live…” De rockers, hippies, de punkers, de hiphoppers en de ravers sloegen alles weer op tilt en de grote maatschappijen reageerden als een olietanker bij het zien van een bootje Somalische piraten; traag, en een tikje geschrokken. Om even later weer bij te draaien om hun graantje mee te kunnen pikken, lees: hele korenvelden tegelijk.
Wat gebeurt er nu? Dubstep, ok. Geen wereldbestormend fenomeen met visie, maar een vormvernieuwing. Wel een fijne overigens, maar toch. Verder? Even kort door de bocht, voor de duidelijkheid. Hiphop is geïnstitutionaliseerd en levert voornamelijk inspiratieloos gezeur op over vrouwen en velgen, house is alleen nog maar monotoon en vaak net iets te hard om bij in slaap te vallen met een goed boek, rock is ingedommeld terwijl ze de jaren 80 en 90 aan het recyclen waren en reggae is gewoon gezellig. Kutzooi.
Amy Winehouse was echt, tot in de krochten van haar kapsel, met een stem die je nooit meer vergeet, en teksten die iets te vertellen hadden. Amy was niet van de zetbazen, ze was van ons. Als dank kregen we een fikse slok van haar ziel te verteren, straight up, no ice. Mark Ronson gaf t een mooi kleurtje en de dodelijke coctail die ‘Back In Black’ heette was een feit.
Maar het blijft wel één wapenfeit, als we haar eersteling ‘Frank’ (terecht) niet meetellen als modern meesterwerk. En om iemand, hoe veelbelovend ook, na slechts één plaat tussen de rocklegendes Jimi Hendrix (5 studioplaten), Janis Joplin (ook 5) en Jim Morrison (6 studio- een liveplaat) te willen plaatsen zegt meer over onze honger naar helden dan over Amy’s oeuvre, tot zover aanwezig.
Nu is het wachten op de volgende revolutie. Om eerlijk te zijn zie ik nog niks. En terwijl we wachten missen we de troostende stem van ‘onze’ Amy Winehouse, zoveel is zeker. Proost meissie.
Over Amy Winehouse
Vroeger, toen rock ’n roll net uitgevonden was en schier oneindig leek hebben we dat ook al eens meegemaakt. De generatie Pat Boone, Cliff Richards. Brave niks–aan-de-hand muziek uit het niemandsland tussen Elvis en flower power.
In die periode was het de platenindustrie die de dienst uitmaakte, en zoals we weten is dat een conservatieve sector, die gewoon geld wil verdienen, artiesten omrekent in verkochte units en altijd op safe speelt. Hoe meer mensen er denken:”Och, aardig deuntje.”, hoe beter. Zeker als er verder niks te beleven valt.
Gelukkig komt er dan meestal iets om de hoek pleuren waar niemand een antwoord op heeft behalve een welgemeend: ”RROAAAR! AAH, YES!! I wanna live…” De rockers, hippies, de punkers, de hiphoppers en de ravers sloegen alles weer op tilt en de grote maatschappijen reageerden als een olietanker bij het zien van een bootje Somalische piraten; traag, en een tikje geschrokken. Om even later weer bij te draaien om hun graantje mee te kunnen pikken, lees: hele korenvelden tegelijk.
Wat gebeurt er nu? Dubstep, ok. Geen wereldbestormend fenomeen met visie, maar een vormvernieuwing. Wel een fijne overigens, maar toch. Verder? Even kort door de bocht, voor de duidelijkheid. Hiphop is geïnstitutionaliseerd en levert voornamelijk inspiratieloos gezeur op over vrouwen en velgen, house is alleen nog maar monotoon en vaak net iets te hard om bij in slaap te vallen met een goed boek, rock is ingedommeld terwijl ze de jaren 80 en 90 aan het recyclen waren en reggae is gewoon gezellig. Kutzooi.
Amy Winehouse was echt, tot in de krochten van haar kapsel, met een stem die je nooit meer vergeet, en teksten die iets te vertellen hadden. Amy was niet van de zetbazen, ze was van ons. Als dank kregen we een fikse slok van haar ziel te verteren, straight up, no ice. Mark Ronson gaf t een mooi kleurtje en de dodelijke coctail die ‘Back In Black’ heette was een feit.
Maar het blijft wel één wapenfeit, als we haar eersteling ‘Frank’ (terecht) niet meetellen als modern meesterwerk. En om iemand, hoe veelbelovend ook, na slechts één plaat tussen de rocklegendes Jimi Hendrix (5 studioplaten), Janis Joplin (ook 5) en Jim Morrison (6 studio- een liveplaat) te willen plaatsen zegt meer over onze honger naar helden dan over Amy’s oeuvre, tot zover aanwezig.
Nu is het wachten op de volgende revolutie. Om eerlijk te zijn zie ik nog niks. En terwijl we wachten missen we de troostende stem van ‘onze’ Amy Winehouse, zoveel is zeker. Proost meissie.
You Know I’m No Good