Nha Trang & Quy Nhon: a tale of two cities

Na Dalat is Nha Trang aan de beurt. Nha Trang is bij mij voornamelijk bekend als de badplaats waar Amerikaanse soldaten hun ‘r & r’, rest and recreation, mochten uitzitten na een periode aan het front. In die dagen was het plaatsje ruig en gevaarlijk, de kroegen vol met drank en hoeren, benevelde GI’s wankelden ‘s avonds door de straten op zoek naar vertier. Overdag was het strand de grootste attractie. En nu?
Nha Trang is de bekendste badplaats van Vietnam. Het strand is waarschijnlijk het beste van de hele kustlijn, het water is azuurblauw, er kan gesurft worden en de zeevruchten springen bijkans op je bord, kortom; Nha Trang heeft het helemaal. Alleen vandaag niet. Vandaag regent het.
De bus zet ons af op de boulevard. Handig en zonder wederzijds gezichtsverlies ontwijken we de ‘touts’, die zwaaiend met kleurrijke folders proberen iedere verse toerist het hotel van hun werkgever in te praten. Daar doen we niet aan mee. De vrijheid om zelf te beschikken weegt zwaar voor een vreemdeling een vreemd land.
We vinden een klein goedkoop hotelletje in een steeg. Om ons heen staan overal gigantische betonnen torens. Krokodillenleren handtassen kijken ons vanuit lelijke winkels aan met dode ogen. Het water komt nog steeds met bakken uit de hemel. Niets triester dan een badplaats in de regen. Het is zijn functie kwijt, als een zwemvest in de Gobiwoestijn.
Zo gauw de regen minder lijkt te worden gaan we straat op, een hapje eten. Het menu is in Vietnamees en Russisch. Russisch? Dat eet ik niet. We krijgen er eentje in het Engels. Na een matige maaltijd lopen we rond, drinken wat, kijken winkeltjes. Alles blijkt overal in het Russisch geschreven…
Ik kijk om me heen, naar de lelijke, platgeslagen koppen, de vrouwen die er uit zien als tanks. Iedereen spreekt dezelfde taal. Pas nu valt het me op; De Russen zijn gekomen! Ze zijn overal!
Weet het leger dit? Wat gaan we eraan doen? Is er een alarmnummer dat we kunnen bellen? Hier werd al voor gewaarschuwd toen ik een kind was. De Ruski’s zouden komen, met z’n allen. En niet een voor een, zoals in de jaren 70, als dissidenten, nee, in een keer, als invasie! En het is ze potdomme nog gelukt ook, hier in Nha Trang.
Niet in paniek raken nu. Niemand aankijken. Na een paar biertjes sluipen we voorzichtig terug naar ons hotel. We willen hier unaniem weg. De volgende dag vroeg nemen we een bus naar de eerste en beste plaats op veilige afstand: Quy Nhon.

Quy Nhon (spreek uit: fwie nong) ligt ook aan zee, ook aan Highway 1, de lange weg naar het noorden. Ook dit is een badplaats, ook hier zijn de eerste afzichtelijke kolossen gebouwd, maar er is geen Rus te bekennen. We lijken zelfs de enige westerlingen te zijn.
Tijdens de oorlog was Quy Nhon een landingsplaats voor Amerikaanse militairen. Meer dan 15000 werden er op het strand gedropt. De haven, die nu nog steeds verboden terrein is, werd in het midden van de jaren 60 uitgebreid zodat grote slagschepen er aan konden leggen. Tevens is het plaatsje bekend door een Viet Cong aanval op een plaatselijk hotel dat als basis werd gebruikt door het II Corps, Transport Division. Maar liefst 23 dienstplichtigen vonden bij de aanval de dood, 21 werden gewond, het grootste ‘single attack’ verlies door deze divisie geleden. Op de plek bij het strand waar toen bomen zichtbaar waren staan nu enkele grote hotels.�
Carina vindt een redelijk goedkope kamer met uitzicht op zee in een raar gebouwtje. Op de tweede verdieping, sterker nog: wij zijn de tweede verdieping. Vreemde kamer, met drie dubbele bedden en een soort neo-classistische boogjes. Er bevinden zich enkele kastdeurtjes vlak onder het veel te hoge plafond, waar sinds mensenheugenis geen Vietnamees bij heeft gekund. The Crazy House had zich niet hoeven schamen.
De plaats heeft een volstrekt andere feel dan Nha Trang. M’n pols doet normaal en het weer ook. Een zonnetje schijnt vrolijk op de dobberende vissersbootjes. We worden weer van alle
kanten vriendelijk toe-en uitgelachen. Beter!
In Quy Nhon zijn de meeste menukaarten alleen in het Vietnamees, maar dat maakt niet uit. Ik weet dat ‘tom’ garnaal betekent, ‘com’ rijst, etcetera, en als we het echt niet meer weten laat men ons de inhoud van de ijskast zien.
Tussen 12 en 4 ‘s middags is het hele plaatsje totaal uitgestorven. Werktijden en hitte beletten de locale bevolking het aangenaam verpozen. We slenteren over het strand, waar vandaan je ‘s avonds de kustlijn naar het zuiden toe verlicht ziet met kleine lichtjes. Alleen zijn deze niet van de kust afkomstig. Het zijn de vissersbootjes, die ‘s nachts als een snoer Kerstverlichting aan elkaar liggen. De vangst is elke dag kraakvers.
De jongens maken de meisjes het hof, heel keurig, langs de kade en op het strand. De jongens zijn welopgevoed, de meisjes voelen zich prinsesjes. Carina verzucht dat het niet verkeerd is om hier op te groeien.
We ontdekken het geheim van de beste fruitshake ooit; bij de vele stalletjes aan het water kun je een glas tjokvol met o.a. gemalen sugarcane, drakenfruit, lychees, mango’s, kokos en vage zoete sliertjes scoren, die je geduldig met een lepel tot pulp hakt, ijs erbij, genieten maar. Weergaloos. En elke dag andere combinaties.
Onze beste maaltijd tot nu toe hebben we hier trouwens ook gevonden, in een restaurant van drie verdiepingen, ‘Aroma’ genaamd. Hallelujah! Gefrituurd zeewier, geblancheerde chrysanten (!), een kleien ‘hotpot’ met zoet varkensvlees, ronduit schandalig lekkere sausjes, hartige platte maiskoeken, barbeque in de tafel, zal ik nog even doorgaan? Ik kan niet meer stoppen met eten, het lukt gewoon niet!
Keerzijde van de medaille is dat het allerslechtste gerecht van de hele vakantie ook ergens in Quy Nhon gevonden wordt, in een tent die zeer geprezen wordt in de Lonely Planet. Niet meer naar luisteren, is al de tweede keer dat de beroemde reisgids het culinair gezien faliekant mis had. Zowiezo niet zo’n beste editie, die van Vietnam. De kaarten kloppen zelden en de informatie vertoont hiaten van formaat. Het geeft echter niet, het komt altijd goed, als je je eigen instinct maar volgt.
We blijven vier dagen op deze kalme doch vrolijke plek. Nha Trang is niet meer dan een boze droom. Ik droom trouwens als een malle in Vietnam. Ben even gestopt met weed roken, om verschillende begrijpelijke redenen, waaronder de Vietnamese wetgeving en de teleurstelling die een of ander bruin takkerig goedje op zou kunnen leveren. Aan mijn lijf geen polonaise. Ik heb nog een maagzweer om mee af te rekenen. Boekje lezen, theetje drinken, varen we naar de Overtoom.

Over 10 jaar of veel eerder is dit ‘ontdekt’ door Duitsers, Engelsen en hoogstwaarschijnlijk Russen, die dan uit hun bastion in het zuiden zijn gebarsten. Hier zijn we ruim op tijd.
Ik stel voor dat we het geheim houden. We schrappen het van alle kaarten, we vertellen horrorverhalen over ontvoerde toeristen en we maken een omleiding in Highway 1.
Maar helaas gaat dat niet zo. Eerst strijken roedels Chinesen in tourbussen hier neer, dan volgt de rest. Jammer voor ons. Goed voor de hoteliers en restauranthouders van Quy Nhon, die nu jaloers naar Nha Trang gluren. Het is ook nooit goed.